Pewnie każdy z nas chociaż raz spotkał się z osobą lub zwierzęciem, które chorują na heterochromię, chociaż określenie choroba nie jest w tym przypadku do końca słuszne. Ponieważ heterochronia nie powoduje żadnych skutków związanych z odczuwaniem bólu, dyskomfortu lub innych tego rodzaju dolegliwości. Najczęściej dwubarwność tęczówek, która nazywana jest heterochromią, jest wadą wrodzoną, która nie wywołuje żadnych negatywnych następstw zdrowotnych. Wręcz przeciwnie niektórzy traktują tę wadę, jako bardzo oryginalną cechę swojej urody.
Po czym poznać, że mamy do czynienia z heterochromią?
Rozpoznanie heterochromii jest bardzo proste, ponieważ wystarczy jedynie popatrzeć na czyjeś tęczówki, aby zauważyć, że różnią się one od siebie kolorem lub odcieniem.
Istnieją dwa rodzaje heterochromii:
- heterochromię iridis (gdy jedna tęczówka ma dwa kolory)
- heterochromię iridium (każda tęczówka ma inny kolor, np. jedno oko jest brązowe, drugie niebieskie).
https://https://pixabay.com/pl
W przypadku, gdy mamy do czynienia jedynie ze zmianą odcienia, wówczas trudniej jest zauważyć tę różnicę.
Skąd bierze się heterochromia oczu?
Zgodnie ze statystykami dwukolorowe oczy posiada jedynie 1% ludzi na świecie. Najczęściej jest to spowodowane wadą genetyczną. Co oznacza, że dziecko się z nią rodzi. Nie zawsze jest to od razu widoczne, bo noworodki najczęściej na początku mają ciemnoniebieski kolor tęczówek.
Zazwyczaj dopiero w okolicach 3 roku życia, ilość melaniny wyrównuje się, co powoduje, otrzymanie ostatecznej barwy tęczówki. Zdarza się jednak, że w niektórych przypadkach już po kilku tygodniach życia maleństwa, heterochronia oczu może być już wyraźnie zauważalna.
https://https://pl.freepik.com/pl
Bardzo często wada ta występuje samoistnie, rzadziej jest spowodowana zespołem wad, takich jak:
– nerwiakowłókniakowatość (guzy, zmiany kostne, plamy na skórze)
– nietrzymanie barwnika
– piebaldyzm (plamy na skórze, jasne pasmo włosów)
– zespół Waardenburga (współtowarzyszące wady: niedosłuch, przebarwienia na skórze, jasne pasmo włosów),
Niezwykle rzadko zdarza się sytuacja, w której heterochronia jest wynikiem urazu, jakiego płód mógł doznać w macicy matki lub wskutek choroby, którą płód mógł przechodzić jeszcze w brzuchu mamy.
W wieku dorastania heterochronia najczęściej pojawia się w wyniku bardzo poważnych chorób, takich jak nowotwory oka, jaskry lub innych urazów oka.
Czy heterochromię się leczy?
https://https://pixabay.com/pl
W momencie, gdy różnokolorowość tęczówek zostaje zauważona, powinno udać się z tym do lekarza. Chodzi tu głównie o zdiagnozowanie heterochromii i sprawdzenie, czy nie towarzyszą jej jakieś inne choroby.
Leczeniu można poddawać tylko zdiagnozowane choroby, natomiast heterochronia nie ulega zmianom. Co jest jednoznaczne, z tym że nie ma na to leku. A sama wada nie ma wpływu na jakość widzenia, tak samo wzrok, wraz z upływem wieku, nie pogarsza się bardziej gwałtownie, niż w przypadku osób z jednakowymi tęczówkami.
W momencie, gdy dla posiadacza różnych tęczówek, staje się to w jakiś sposób uciążliwe, może np. nosić szkła kontaktowe w jednakowym kolorze, które sprawią, że wada ta będzie niewidoczna. Wśród celebrytów, również można wyróżnić osoby, które posiadają dwukolorowe tęczówki oczu, są nimi m.in. Olivia Wilde, Benedict Cumberbatch, Kate Botsworth i Jane Seymour.
Heterochromia Czy jest groźna?
https://https://pixabay.com/pl
Heterochromia oczu bez dwóch zdań jest wadą genetyczną, która charakteryzuje się różnobarwnymi tęczówkami. W niektórych niezwykle rzadkich przypadkach może mieć ona jednak charakter nabyty i rozwijać się najczęściej wskutek urazów lub nowotworu. Koniecznie warto zapoznać się z przyczynami, które mają znaczenie w występowaniu zjawiska dwukolorowych oczu, oraz tego, w jakich sytuacjach heterochromia wymaga leczenia.
Heterochromia – co to jest?
Heterochromia w dużym uproszczeniu jest synonimem wielokolorowej tęczówki lub tęczówek oka w różnym odcieniu. Ta wada genetyczna występuje u zaledwie 1% osób na całym świecie. Schodzenie można zauważyć nie tylko u ludzi, ale również u zwierząt. Niezwykle często pojawia się w przypadku psów rasy Husky.
